Strand met de local's

Naar het strand geweest, Wow. Heb er geen woorden voor hoe fantastisch mooi dat was. We hadden zaterdag ’s middags om 12 uur afgesproken bij Dunkin Donuts. Allemaal prima, alleen had ik het verkeerde adres gekregen met als resultaat dat ik dus totaal aan de andere kant v.d. stad stond te wachten. Gelukkig had ik mijn telefoon mee en Google Maps werkt meestal prima, dus op weg naar de juiste plek. Normaal gesproken is dat goed te doen zolang de batterij maar vol is. Door mijn bezorgde vrienden werd er veel gebeld, geapp’t, gesms’t, ik zelf die elke keer op Google Maps keek; mijn batterij was binnen een zeer korte periode dood met als gevolg dat ik er ergens stond (geen idee waar precies) zonder een telefoon en weinig kennis van Bahasa (Indonesisch). Door hand- en voetwerk en een aantal verkeerde richtingen op gestuurd te worden (ze willen je niet teleurstellen) ben ik er twee uur later toch gekomen. Natuurlijk had ik op dat moment al een behoorlijke zere kont en moest ik nog ongeveer drie uur met de scooter rijden om bij het strand te komen. AU! De weg ernaar toe was fantastisch. Het was berg op, berg af, met haarspeldbochten en lange rechte stukken. Halverwege zijn we boven op een berg gestopt om wat te drinken en van het uitzicht te genieten. We konden heel Yogya overzien. Toen het laatste gedeelte op de scooter en om eerlijk te zijn was ik het op dat moment wel zat. Maar als je dan ineens de zee ruikt en hoort, krijg je weer nieuwe energie en wanneer je het strand ziet. Onbeschrijfelijk.
We hadden afgesproken met een aantal local’s en nog een stel, die door mij natuurlijk niet meer zaten wachten. Na een halfuurtje kwamen ze er aan lopen en toen kon de avond beginnen. De local’s konden allemaal super gitaarspelen en zingen en hoewel ik meestal huiverig ben om hardop mee te zingen of zelfs alleen, hing er zo’n sfeer dat het geen enkel probleem was. Rond een uur of tien kwam het eten op tafel: vis (diezelfde dag gevangen uit de zee), gestoomde groenten, witte rijst, rijstkoekjes, en sambal en ketjap. Bintang erbij (lokaal bier, was van Heineken, maar het smaakt vele malen beter). Terwijl we aan het eten waren, maakten de local’s een kampvuur aan op het strand. Toen het eten op was, gingen we allemaal rond het kampvuur zitten en nog meer liedjes zingen. Rond een uur of half vier na bed (nou ja, bed. Kamer waar een aantal dikke matrassen lagen voor meerdere personen. Maar meer had je ook niet nodig) en om 6 uur weer op staan. Heerlijk gewandeld naar een uitkijkpunt om de zee te bekijken en toen ontbeten met Nasi Goreng (geloof me, iets beters bestaat er niet na zo’n avond).

Op dat moment zou het eigenlijk laagtij moeten worden, maar de zee was nog steeds ongelooflijk woest. Golven sloegen hoog op tegen de rotsen en het kwam net niet tot aan de rand van het strand. Terwijl we zaten te kijken, hadden we het over tsunami’s en wat we zouden doen als de zee ineens 100 meter terug zou trekken. Dit was nog niet gezegd of we zagen een gigantische golf op ons afkomen. We zaten op een paviljoen zeker 15 meter vd zee en ook nog ongeveer 4 meter hoger als het strand. Deze golf had er absoluut geen moeite mee om het strandpaviljoen volledig onder 60 centimeter water te zetten en alles wat los zat mee te nemen terug naar zee. Voor ons zat een Aziatisch gezin dat letterlijk alles zag wegdrijven. Meubilair van het paviljoen werd meegesleurd en het water ging wel 20 meter landinwaarts. De golf had ook een megagrote boomstronk het strand op laten drijven. Binnen de minuut was iedereen bezig om tassen en meubilair te redden. Ook lag er een aantal boten op het strand die allemaal verder landinwaarts moesten worden gebracht. Ik heb maar even geholpen met tillen, zodat het sneller klaar was.

De bedoeling was geweest om zondags de zee in te gaan, maar dat hebben we maar laten zitten. Al kwam er niet meer zo’n grote golf, het bleef onvoorspelbaar. Een Japanse man (denk ik), ging op een rots zitten die op het strand lag en je kunt wel raden wat er gebeurde. Een golf sloeg over hem mee, sloeg zijn hoofd tegen de rots en sleurde hem mee het water in. Ons groepje stond binnen enkele tellen bij de zee om te helpen, maar gelukkig kon hij zelf uit het water komen. Na dit voorval hadden we maar besloten dat het tijd was om weer terug te rijden. Het was tenslotte nog een rit van zeker drie uur. Onderweg zijn we elkaar uit het oog verloren, maar iedereen is heelhuids teruggekomen na twee indrukwekkende dagen.

Oke, dus misschien had ik er toch wel woorden voor. Een beetje een lang verhaal geworden, maar ik wilde jullie laten proeven aan de geweldige dagen die ik had gehad. Volgende keer kun je een verslag verwachten van de International Week met een leuke plot…